Zes artiesten uit de LGBTQIA+-community vertellen over hun ervaringen in hun carrière en het omarmen van hun identiteit in hun muziek.
Geen enkele kunstvorm is zo persoonlijk als muziek: hij komt uit jou, je ervaringen en je perspectief. Als LGBTQIA+-artiest weet je uit ervaring dat muziek uitdagingen en kansen met zich meebrengt. Welk handige advies heb je ooit gekregen of zelf gegeven over je eigen identiteit laten horen in muziek? We vroegen het Troye Sivan, Big Freedia, Hayley Kiyoko, Sam Smith, Becca Mancari en Joanna Sternberg.
Hayley Kiyoko: R-E-S-P-E-C-T
"Als opkomende artiest die de afgelopen paar jaar bekender is geworden moet ik altijd laten zien wat ik in huis heb", vertelt popfenomeen Kiyoko. "Ik vind het soms heel moeilijk om mezelf en mijn behoeften als vrouw, die ook nog eens lesbisch is, in de muziek te respecteren. Ik ben natuurlijk ook geen superbekende artiest, dus ik krijg het niet cadeau. Al was dat zo, dan nog zijn er altijd obstakels die je moet overwinnen."
Een andere artiest vroeg haar ooit of er een onderwerp was waarover ze niet goed durfde te zingen. Toen ging het licht ineens aan. "Opeens dacht ik: o, moet ik zeggen hoe het écht zit", zei ze. "Ik had zo lang gezongen over 'jou' en 'hij'. Maar ik was al sinds mijn vijfde verliefd op vrouwen, dus die vraag heeft me echt geholpen mijn doel als artiest te vinden. Ik snap niet waarom het zo lang duurt voordat we [ons realiseren] dat onze uitdagingen, onze doelen, onze dromen en de dingen die we willen veranderen nou precies onze kracht zijn als mens. Die maken ons uniek".
Troye Sivan: Shout It as Loud as You Want
"Ik heb ooit heel slecht advies gekregen van iemand van wie ik heel veel houd, die ik enorm respecteer en met wie ik nu niet meer samenwerk", zegt de Australische zanger/acteur Sivan in onze podcast Best Advice. "Diegene zei zo ongeveer: "Het is prima dat je gay bent, maar moet je daar zo de nadruk op leggen?" Gelukkig wist ik op de een of andere manier dat dat advies niet best was, misschien omdat mijn familie me zo enorm steunt."
Big Freedia: Haters Gonna Hate
De steun van haar familie hielp ook Big Freedia om te gaan met homofobie tijdens haar jeugd in New Orleans, toen ze nog geen Queen of Bounce was. Als artiest kwam haar pride altijd op de eerste plaats. "Als mensen me uitscholden en me pestten, zei mijn moeder altijd "zolang ze je niet aanraken, kunnen ze zeggen wat ze willen", aldus Freedia in onze podcast Best Advice. "En als ze me een 'sissy' of een 'f-g' of wat ook maar noemden, zei ik gewoon: Dank je wel. Dan wisten ze niet wat ze moesten zeggen… en was dat probleem weer opgelost." Die kracht heeft ze deels te danken aan het feit dat ze zichzelf altijd trouw is gebleven. "Je kunt me zo niet kwetsen, omdat ik precies weet wie ik ben."
Becca Mancari: Sing Out
Becca Mancari, de singer/songwriter uit Nashville, had een totaal andere ervaring met haar familie. "Gays voor wie uit de kast komen heel traumatisch was – voor mij was het dat – zijn een paar jaar alleen maar bezig met overleven", zegt ze. In 2020 liet ze zich daardoor inspireren en schreef ze het nummer First Time over uit de kast komen. Ze beschrijft de ervaring als volgt: "je leert bijna om jezelf opnieuw op te voeden, te houden van het kind dat je was en verder te gaan met je leven". De dag dat het nummer werd uitgebracht, raakte ze in paniek. Dit hele album gaat over een nieuw hoofdstuk, namelijk mezelf afvragen "Is het je gelukt? Gaat het goed met je? En als je in zekere zin je hele wereld achter moet laten, hoe vind je dan een nieuwe?"
"De reacties [waren] overweldigend. Veel mensen namen contact met me op en zeiden: Dat heeft me geraakt, dank je wel. Ook ouders namen contact op om te zeggen dat ze hun trans of queer kind niet begrijpen, maar dat wel willen. Dat ze hun kind niet willen afwijzen. Dat is nogal wat. Ik heb niet bewust die verantwoordelijkheid op me genomen, maar als artiest vind ik dit het perfecte moment om muziek te maken waarmee je de wereld echt kunt veranderen".
Joanna Sternberg: Genre and Gender
"Het concept [genderneutraliteit] ligt veel moeilijker in de klassieke en jazzmuziek", zegt songwriter Joanna Sternberg, die allerlei instrumenten bespeelt. "Als ik nummers van Irving Berlin, Cole Porter of zelfs Thelonious Monk speel... die komen uit een tijd waarin er veel minder of helemaal geen mensen openlijk trans waren. Die muziek komt uit een andere, meer homofobe tijd. En bij optredens hebben vrouwen traditioneel een jurk aan en make-up op". Sternberg zegt last te hebben gehad van discriminatie door bandleaders omdat ze zich als genderneutraal persoon niet als seksobject presenteert. "Ze zien me, maar ze kunnen niks met me; ze willen geen seks met me – wat doe ik daar dan? Ik weet dat het heel hard klinkt, maar ik weet ook dat het waar is."
Sam Smith: Dare Greatly
"Het is jammer dat queer mensen, en dan vooral vrouwen, echt moeten vechten om in de [productie]ruimte te komen. Hopelijk wordt dat nu beter", zegt hitmaker Sam Smith die non-binair is. "Doe gewoon je zegje. Zeg wat je ervan vindt. Je hebt net zoveel recht als ieder ander om in die ruimte te zijn."