Για δεκαετίες, ο Dan Wilson θεωρείται ο απόλυτος τραγουδοποιός των τραγουδοποιών. Είτε ως σόλο καλλιτέχνης, ως συνεργάτης των Adele, Taylor Swift και John Legend είτε ως μέρος εναλλακτικών ροκ project όπως Semisonic και Trip Shakespeare, ο Wilson έχει προσεγγίσει τη μουσική με εκπληκτική ευελιξία. 

Σε συνέντευξη για τη σειρά Songwriter Saturdays από την Alyssa Cotsalas πριν από το νέο του τραγούδι, "Dancing On The Moon", ο Wilson απέδειξε ότι όση εμπειρία κι αν έχει κανείς, οι καλλιτέχνες και οι τραγουδοποιοί πρέπει πάντα να αγκαλιάζουν το απροσδόκητο και να αφιερώνουν χρόνο για να αφουγκραστούν πραγματικά το περιβάλλον τους. Διαβάστε παρακάτω μερικές από τις κορυφαίες εμπειρίες του.

Switch It Up  Την πρώτη φορά που δούλευα με την Adele, μου έδειξε δύο ιδέες. Η μία αργότερα έγινε το "[Rumor Has It](https://open.spotify.com/track/2A73XBDBQgmdXO8VsXPWIs?si=dfba9309d4e24611)". Και η άλλη ήταν η αρχή του "[Someone Like You](https://open.spotify.com/track/1zwMYTA5nlNjZxYrvBB2pV?si=157fc3fe19694691)"....Ήταν αυτές οι πρώτες τρεις ή τέσσερις γραμμές, και προφανώς θα είναι ένα όμορφο τραγούδι. Και έπαιζε κάτι σαν ριφ του πιάνου στο μπάσο», λέει. «Έτσι προσπαθήσαμε να γράψουμε γι' αυτό το μπάσο και μετά άλλαξε σε κιθάρα και έκανε κάτι παρόμοιο στην κιθάρα.»

«Τότε, είπε "Γιατί δεν δοκιμάζεις να παίξεις κάτι στο πιάνο; Αυτό μπορεί να είναι πιο εμπνευσμένο." Μόλις περάσαμε στο τραγούδι της κι εγώ στο πιάνο, όλα άρχισαν να δένουν μεταξύ τους».

Χάσε τον εαυτό σου, βρες τον εαυτό σου

«Είχα μια συνάντηση πριν από μερικά χρόνια που μου έδωσε μεγάλη έμπνευση με τον Liam Gallagher, τον οποίο πραγματικά θαυμάζω», εξηγεί ο Wilson. «Συζητήσαμε να γράψω κάποια τραγούδια μαζί του για έναν από τους δίσκους του και ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με αυτό. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο εβδομάδων, σκέφτηκα περίπου πέντε ιδέες, έκανα μερικά γρήγορα demo και του τα έστειλα με email.» Αυτά τα κομμάτια δεν μπήκαν στο δίσκο του Gallagher, αλλά έδωσαν μια ιδέα στον Wilson. «Είχα αυτή την συνειδητοποίηση ότι ακούγονταν περισσότερο σαν τραγούδια των Semisonic παρά σαν οτιδήποτε είχα γράψει εδώ και χρόνια.. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι η φόρμουλα των Semisonic για τη σύνθεση τραγουδιών είναι να προσποιούμαι ότι είμαι ο Liam.»

Η έμπνευση για ένα επιτυχημένο τραγούδι μπορεί να έρθει από το πιο απρόσμενα μέρη

«Όταν έγραψα το "Closing Time", βρισκόμουν σε περιοδεία», λέει για τη μεγαλύτερη επιτυχία των Semisonic. «Δεν ήταν θέατρα ή αρένες ή κάτι τέτοιο. Ήταν μικρά μέρη, και πάντα υπήρχαν μπάρμαν εκεί και τελευταίες παραγγελίες ποτών... Οι φίλοι μου ήταν το προσωπικό, δουλεύαμε σε μπαρ. [Έτσι] είχα κυριολεκτικά αυτό το όραμα ότι ήμουν πολύ χαρούμενος που οι μπάρμαν και οι μπράβοι σε όλη τη χώρα θα χρησιμοποιούσαν το κομμάτι αυτό στο τέλος της νύχτας. Και, κατά έναν περίεργο τρόπο, πίστευα ότι θα γινόταν ανάρπαστο από το προσωπικό του μπαρ. Αυτοί ήταν επίσης άνθρωποι που συνήθως είναι μουσικά πιο μπροστά από τους άλλους. Μου άρεσε η ιδέα ότι θα έβαζα κρυφά το συγκρότημά μου σε playlists [που θα έφτιαχνε] το προσωπικό του μπαρ. Δεν πίστευα πραγματικά ότι θα άρεσε ιδιαίτερα στους καθημερινούς ανθρώπους. Απλά σκέφτηκα ότι ήταν σχεδόν σαν ένα δώρο για τους δικούς μου.»

Μελέτησε για τη συνεργασία των ονείρων σου

Όταν η Γουίλσον είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τη θρυλική τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Carole King, «ήξερε ότι είχα άγχος», παραδέχεται. «Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος μαζί της... Νομίζω ότι ίσως ο σεβασμός μου γι' αυτήν μου επέτρεψε να μην έχω καμία αντίληψη για το τι ήταν αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε. Απλά θα προσπαθήσουμε να γράψουμε κάτι πραγματικά σπουδαίο.»

Αλλά όταν άφησε τη βαθιά του γνώση της μουσικής της να μπει στο παιχνίδι, αυτό βοήθησε τη διαδικασία.  

«Ήξερα ορισμένα πράγματα γι' αυτήν», εξηγεί. «Ήξερα τόσα πολλά πράγματα για τις λεπτομέρειες των μουσικών της ιδεών. Έτσι, σε ένα σημείο έπαιξα συγχορδίες που θύμιζαν πολύ Carole King... Γέλασε και ήξερε τι έκανα [έτσι] καταλήξαμε να το χρησιμοποιήσουμε γιατί είναι υπέροχο σε αυτό το σημείο του τραγουδιού.»

Το να ακούς τον άλλο πραγματικά δεν σημαίνει να περιμένεις να μιλήσεις 

Η κόρη του Wilson, η Coco, «πέρασε 11 μήνες στην εντατική και ήταν πολύ άρρωστη για μεγάλο χρονικό διάστημα», λέει ο ίδιος. «Είναι πολύ βαρήκοη και έχει σοβαρές δυσκολίες στην επεξεργασία και την εκφορά του προφορικού λόγου. Μπορεί να καταλάβει τι λέμε, αλλά της παίρνει ώρα να απαντήσει... Έμαθα να μην προσπαθώ να δίνω επιλογές. Όλοι το κάνουν αυτό, αρχίζουν να προσφέρουν πιθανά πράγματα που πας να πεις. Αν τραυλίζεις ή αν φαίνεσαι αναστατωμένος, αρχίζουν: «Πεινάς; Νυστάζεις; Έχεις άγχος; Θέλεις να βγεις έξω; Θύμωσες; Χαίρεσαι; Αρχίζουν να προσφέρουν πράγματα και αυτό σχεδόν ακυρώνει την ικανότητα του ατόμου να μιλήσει. Έτσι, [έχω] αυτό το άτομο στη ζωή μου που απαιτούσε ένα πραγματικά ασυνήθιστο είδος ακρόασης [και] αυτό με μετέτρεψε σε κάποιον που μπορούσε να περιμένει κάποιον για μεγάλο χρονικό διάστημα να διατυπώσει τις σκέψεις του.»

Τον Γουίλσον, αυτή η άσκηση στην υπομονή με αγάπη τον βοήθησε πολύ στο στούντιο. «Αυτό βοηθάει γιατί δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κατευθύνω και δεν αισθάνομαι άβολα αν δεν καταλήξουμε πουθενά», προσθέτει. «Ή αν το άτομο απλώς κάνει παύση για μεγάλο χρονικό διάστημα και προσπαθεί να συγκεντρωθεί. Απλώς περιμένω. Και νομίζω ότι αυτό είναι που με άλλαξε ως συλλογική παρουσία».