Dan Wilson van Semisonic over onverwachte inspiratie en aandachtig luisteren

Al tientallen jaren is Dan Wilson een bedreven songwriter. Als soloartiest, songwritingpartner van Adele, Taylor Swift en John Legend en als lid van alternatieve rockbands zoals Semisonic en Trip Shakespeare is Wilson een artiest die verbazingwekkend veelzijdig is. 

Alyssa Cotsalas heeft hem vlak voor de release van zijn nieuwe nummer 'Dancing On The Moon' geïnterviewd voor onze serie Songwriter Saturdays. Wilson bewijst dat artiesten en songwriters zich altijd moeten voorbereiden op onverwachte momenten en de tijd moeten nemen om écht te luisteren, zelfs als ze al jarenlange ervaring hebben. Hieronder lees je zijn belangrijkste tips.

Perfectioneren  De eerste keer dat hij met Adele samenwerkte, "liet ze me twee ideeën zien; één daarvan werd later [Rumor Has It](https://open.spotify.com/track/2A73XBDBQgmdXO8VsXPWIs?si=dfba9309d4e24611). Het andere idee was het begin van [Someone Like You](https://open.spotify.com/track/1zwMYTA5nlNjZxYrvBB2pV?si=157fc3fe19694691). Aan de eerste drie of vier regels hoor je al dat het een prachtig nummer gaat worden. En ze speelde een soort pianoriedeltje op de bas", zegt hij. "Dus probeerden we het nummer op basis van die bas te schrijven. Daarna deed ze ongeveer hetzelfde op de gitaar."

"Ze vroeg: 'Waarom probeer je niet iets op de piano te spelen? Dan krijgen we misschien meer inspiratie'. Toen ze eenmaal begon te zingen en ik haar begeleidde op de piano, kwam het bijna als vanzelf."

Jezelf verliezen en weer terugvinden

"Ik had een paar jaar geleden een heel inspirerende ontmoeting met Liam Gallagher. Ik bewonder hem echt enorm", vertelt Wilson. "Ik zou wat nummers met hem schrijven voor een van zijn platen en ik was heel enthousiast. De twee weken daarna heb ik vijf ideeën bedacht, wat snelle demo's opgenomen en die naar hem gemaild." Die nummers hebben de plaat van Gallagher uiteindelijk niet gehaald, maar zorgden wel voor een openbaring voor Wilson. "Ik had een soort aha-erlebnis. Die nummers klonken namelijk meer als nummers van Semisonic dan alles wat ik in jaren had geschreven. Ik realiseerde me dat ik het beste nummers voor Semisonic kan schrijven als ik doe alsof ik Liam ben."

Inspiratie voor een hitsong kan uit onverwachte hoek komen

"Toen ik Closing Time schreef, was ik de hele tijd op tour", zegt hij over de grootste hit van Semisonic. "We speelden niet in grote theaters of arena's of zo. Het waren kleine zaaltjes. Er waren altijd barmannen en er was altijd een laatste rondje. Voor mijn gevoel hoorden we bij het personeel, alsof we in een bar werkten. [Dus] ik zag letterlijk voor me dat alle barmannen en uitsmijters in het hele land aan het eind van de avond dit nummer zouden draaien. Op de een of andere manier dacht ik dat het een hit zou worden onder het barpersoneel. Ze zijn op muzikaal vlak meestal hipper dan anderen. Ik vond het een grappig idee dat ik een nummer van mijn band in de playlist van het barpersoneel zou kunnen krijgen. Ik had niet verwacht dat het nummer ook bij andere mensen zou aanslaan. Ik zag het gewoon als een cadeautje voor mijn mensen."

Doe je huiswerk voor de samenwerking van je dromen

Toen Wilson de kans kreeg om samen te werken met de legendarische singer-songwriter Carole King, "wist ze dat ik nerveus was", geeft hij toe. "Ik was zo onder de indruk. Ik denk dat mijn respect voor haar er misschien voor zorgde dat ik nog niet echt wist wat we precies gingen doen. We probeerden er gewoon iets leuks van te maken."

Maar toen hij zijn uitgebreide kennis van haar muziek inzette, kwam het proces pas echt op gang.  

"Ik wist bepaalde dingen over haar", legt hij uit. "Ik wist heel specifieke dingen over haar muzikale ideeën. Dus op een bepaald moment speelde ik een korte akkoordprogressie die typerend is voor Carole King. Ze lachte en had door wat ik aan het doen was. We hebben dat stukje uiteindelijk gebruikt, omdat het perfect op die plek in het nummer past."

Luisteren betekent niet wachten tot jij weer mag praten 

Coco, de dochter van Wilson, "lag 11 maanden op de intensive care en was heel lang ernstig ziek", vertelt hij. "Ze heeft een heel slecht gehoor en heeft ernstige beperkingen in het formuleren van haar spraak. Ze begrijpt wat we zeggen, maar ze heeft heel lang nodig om antwoord te geven. Ik heb geleerd om niet te proberen haar de woorden in de mond te leggen. Iedereen doet dat, ze vullen in wat ze denken dat je gaat zeggen. Als je stottert of van streek lijkt, wordt er gevraagd of je honger hebt. Of ben je misschien moe? Ben je nerveus? Wil je naar buiten? Ben je boos? Vind je het spannend? Ze beginnen te raden wat je wilt zeggen. De persoon in kwestie krijgt dan bijna geen kans meer om zelf iets te zeggen. Ik heb iemand in mijn leven naar wie je op een bijzondere manier moet luisteren. Dat heeft me geleerd om meer geduld te hebben wanneer iemand zijn gedachten probeert uit te spreken."

Zijn ervaring met geduld komt goed van pas in de studio. "Ik voel niet de behoefte om het proces te sturen en ik voel me niet ongemakkelijk als er eventjes niks uitkomt", voegt hij toe. "Of als de ander een lange pauze laat vallen en even tot zichzelf moet komen. Ik wacht dan gewoon af. En ik denk dat ik daardoor ben veranderd in iemand die goed kan samenwerken."